تحول سازمانی با رویکرد مدیریت سرمایه فکری

در طول دهه 1990، نظرات مربوط به نقش منابع و قابلیت ها به عنوان مبنای اصلی راهبرد سازمان و نشا اصلی سودآوری، با عنوان " تئوری منبع محور" تقویت شد. روبرت گرنت (2013) معتقد است راهبرد به معنای منطبق کردن منابع و قایلیت های بنگاه با فرصت های به وجود آمده در محیط بیرونی است و افزایش تاکید بر نقش منایع و قابلیت ها به عنوان مبنای راهبرد، نتیجه دو عامل است اول این که با بی ثبات تر شدن محیط صنعت، به جای تمرکز بر بازار خارجی، منابع و قابلیت های درونی به عنوانمبنایی مطمن تر برای تدوین راهبرد در نظر گرفته شدند. دوم این که بیش از پیش مشخص شده است که مزیت رقابتی، منشا اصلی سودآوری بیشتر است نه جذابیت صنعت. بعبارتی در دنیایی که علایق مشتری، متغیر است و هویت مشتریان و فناوری های خدمت رسانی به آن ها در حال تغییر است، راهبرد بازار محور، ممکن است نتواند ثبات و وحدت مورد نیاز برای هدایت راهبرد را در بلند مدت فراهم کند.