محدودیت منابع آب در كشورهای واقع در مناطق خشك و نیمه خشك، یكی از مهمترین معضلات موجود در بخش كشاورزی است. از این رو استفاده از منابع آبی غیرمتعارف (از جمله پساب¬ها) در این كشورها روز به روز از اهمیت بیشتری برخوردار می¬شود. كاربرد پساب به عنوان یك منبع دائمی آب در كشاورزی علاوه بر تأمین بخشی از نیازهای آبی این بخش، باعث صرفه¬جویی و دوام منابع آبی موجود نیز می¬گردد. علاوه بر این وجود عناصر غذایی گیاهی در پساب¬ها، مصرف كودهای شیمیایی و بالطبع، اثرات زیست محیطی استفاده از آنها را كاهش می¬دهد. بكارگیری پساب در كشاورزی اگرچه با فواید زیادی توأم است ولی چنانچه این امر بدون برنامه¬ریزی دقیق و اعمال مدیریت و نظارت صحیح انجام پذیرد، می¬تواند اثرات اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی متعددی را در پی داشته باشد كه از آن جمله می¬توان به عدم پذیرش از سوی مردم، عدم وجود بازار مناسب برای عرضه محصولات تولیدی، شور و سدیمی شدن خاك به خصوص در مناطق خشك و نیمه خشك، تجمع فلزات سنگین و سایر عناصر سمی در خاك و گیاهان، آلودگی منابع آب سطحی و زیرزمینی و از همه مهمتر شیوع بیماری¬های مختلف، اشاره نمود.
استفاده از پساب¬ حاصل از تصفیه فاضلاب¬های شهری برای مصارف كشاورزی با توجه به پارامترهای شاخص بهداشتی مانند كل كلیفرم¬ها، كلیفرم¬های مدفوعی و تخم كرم¬های نماتود از اهمیت زیادتری برخوردارند و لذا از عوامل محدودكننده در انتخاب الگوی كشت به شمار می¬روند. پساب¬ حاصل از فرآیندهای تصفیه فاضلاب¬های صنعتی به دلیل حجم محدود، پراكندگی و كیفیت متنوعی كه دارند بویژه از نظر دارا بودن تركیبات مختلف مانند فلزات سنگین و تركیبات شیمیایی خاص برای مصارف كشاورزی در اولویت پایین¬تری قرار دارند.
امروزه كاربرد پساب در كشاروزی در بسیاری از كشورهای جهان از جمله ایالات متحده آمریكا، كانادا، فرانسه، آلمان، مكزیك، برزیل، مصر، مراكش، اردن، عربستان سعودی، قطر، چین و ... رایج است و در كشور ایران نیز در سا¬ل¬های اخیر، به دلیل محدودیت منابع آب، افزایش جمعیت، توسعه شهرنشینی، صنایع، كشاورزی و همچنین توسعه و اجرای طرح¬های متعدد جمع¬آوری و تصفیه فاضلاب¬ها، كاربرد پساب در زمین-های كشاروزی اهمیت ویژه¬ای یافته و در اولویت¬های برنامه¬ریزی مدیریت منابع آب قرار دارد.