جوامع شهری و روستایی كانون اصلی مصارف آب برای مقاصد شرب، كشاورزی، صنعت و در نتیجه تولید فاضلاب انسانی و پساب می‌ باشند. افزایش مصرف آب و به تبع آن تولید فاضلاب و روند رو به رشد این تولید و همچنین توجه به استفاده غیر اصولی و خشكسالی های گسترده در منطقه خاورمیانه و تغییرات اقلیمی ایجاب می ‌نماید كه برای جلوگیری از گسترش مشكلات زیست محیطی و همچنین تامین بخشی از آب مورد نیاز مصارف مختلف از طریق استفاده مجدد از آب بازیافتی كه پسابی است كه به منظور رسیدن به كیفیت مشخص و جهت استفاده در گستره ‌ی مقاصد خاص، تصفیه شده باشد، برنامه ریزی گردد.
استفاده نامناسب از آب بازیافتی در كشاورزی موجب ورود آلاینده‌ ها به محیط زیست، گسترش بیماری‌ های منتقله از راه آب و تولید مشكلات ناشی از بو و در نتیجه عدم استفاده از محصولات تولیدی با آن می شود. با این حال، استفاده مجدد صحیح از آب بازیافتی ممكن است مزایایی برای خاك، محصولات كشاورزی و كشاورزان داشته باشد.
راهنمای حاضر با هدف ایجاد ضوابطی در خصوص كاربرد آب‌ بازیافتی در آبیاری و بهسازی خاك تدوین گردیده است. در این راهنما به مواردی مانند كیفیت آب بازیافتی شامل ناخالصی ها، مواد مغذی، شوری، نسبت جذب سدیم آن و خصوصیاتی از خاك كه در استفاده از آب بازیافتی موثر است مانند درصد سدیم قابل تبادل خاك، هدایت هیدرولیكی اشباع و ظرفیت تبادل كاتیونی خاك پرداخته شده است. همچنین به اثرات مفید آب های بازیافتی در بهسازی خاك شامل بهبود در ساختار فیزیكی خاك، افزایش فعالیت میكربی خاك و بهبود كارایی خاك به عنوان یك سیستم تصفیه فاضلاب و اثرات منفی استفاده از آب بازیافتی شامل شور شدن خاك، تجمع فلزات سنگین در خاك، بخصوص فلز سنگین كادمیوم كه در مقداری بسیار پایین برای انسان و حیوانات سمی است و علاوه بر جذب توسط گیاه، در بافت ‌های حیوانی تجمع می بابد، پرداخته شده است.